WPROWADZENIE
(autorstwa ks. Marka Lisa)

Komunikacja społeczna jest ważna nie tylko dla budowania sprawiedliwego społeczeństwa; jej rolą może stać się także ewangelizacja. Papież zwraca uwagę na wykorzystanie mediów przez różne formy apostolatu. Wśród nich ważne jest zadanie dotarcia do tych krajów, środowisk i osób, które nie mają - lub nie mogą mieć - styczności z Kościołem.

Ukochani Synowie i Bracia!

1   Jesteśmy szczęśliwi mogąc ponownie zwrócić się do was z okazji Światowego Dnia Środków Społecznego Przekazu, ustanowionego przez Ekumeniczny Sobór Watykański II (Inter mirifica 18).

Ponieważ nieustannie wzrasta znaczenie środków komunikacji społecznej dla struktury dzisiejszego społeczeństwa i dla budowania relacji ludzkich, powtarzamy nasze mocne przekonanie, że wszyscy ludzie są wezwani do zaangażowania w tę dziedzinę, by wszyscy członkowie społeczeństwa byli rzeczywiście współtwórcami komunikacji - każdy według właściwej funkcji. Taki wkład może zostać wniesiony w najróżnorodniejszych formach: od bezpośredniego wpływu na program czy produkcję, aż do osobistej odpowiedzialnej decyzji co do wyboru, akceptacji lub odrzucenia konkretnego przekazu komunikacji społecznej.

Uważamy także, że chrześcijanie w sposób szczególny powinni być uważni, formułować wciąż świeże i aktualne oceny oraz współuczestniczyć w określaniu pozytywnych wskazań na temat tego zjawiska, tak charakterystycznego dla naszej epoki. Oto, co chrześcijanie chcą czynić i promować także w chwili refleksji i poprzez inicjatywy tego Dnia, obchodzonego już od ośmiu lat.

2   W tym roku zapraszamy was do refleksji nad tematem Komunikacja społeczna i ewangelizacja świata współczesnego, współbrzmiącym ze studium przeprowadzonym w wielu krajach w trakcie przygotowań do najbliższego zebrania Synodu Biskupów. Jeżeli Kościół - jak powiedzieliśmy w encyklice Ecclesiam suam - rzeczywiście wie, jakim sam jest z woli Bożej, powstaje w nim szczególna pełnia sił, z którą łączy się potrzeba udzielania jej wszystkim i jasna świadomość Boskiego posłannictwa oraz potrzeba głoszenia wszędzie dobrej nowiny (Ecclesiam suam 64).

Formy wypełniania tego obowiązku zmieniały się na przestrzeni dziejów; naszym czasom dane zostały nowoczesne narzędzia komunikacji społecznej. Nie będzie posłuszny poleceniu Chrystusa, kto nie stosuje odpowiednio możliwości danych przez te narzędzia, aby przybliżać coraz bardziej i coraz większej liczbie ludzi treść Ewangelii (Communio et progressio 126).

Ewangelizacja jest zasadniczą częścią misji Kościoła, posłanego przez Chrystusa w świat, by głosić Ewangelię wszystkim stworzeniom (Mk 16,15). Kościół wypełnia to zadanie przede wszystkim w życiu liturgicznym, ale dokonuje wysiłków, aby wypełnić je także wszystkimi sposobami i środkami, z jakich może korzystać w swej obecności między ludźmi na każdym kontynencie.

Jeśli się dobrze zastanowimy, to odkryjemy, że całe życie chrześcijanina - o ile kształtowane jest przez Ewangelię - znajduje się w nieustannej sytuacji ewangelizacji pośród świata. Chrześcijanin, żyjąc wśród innych ludzi, uczestnicząc w troskach i cierpieniach świata, angażując się we wspieranie rozwoju wartości doczesnych, obecny w dynamizmie badań i ścierania się idei, wypełnia swoje ewangeliczne świadectwo oraz wnosi swój wkład przemieniającego zaczynu i wskazań. W świecie komunikacji społecznej ta postawa chrześcijanina ma szerokie perspektywy ewangelizacyjnego wpływu.

3   Naszą uwagę w tej dziedzinie przywołują liczne pilne zadania. Po pierwsze jest to zadanie nadania informacji i współczesnemu widowisku takiej linii rozwoju, która ułatwiłaby rozszerzanie się Dobrej Nowiny i wspierałaby pogłębianie koncepcji godności osoby ludzkiej, sprawiedliwości i powszechnego braterstwa. Są to wartości, które ułatwiają człowiekowi zrozumienie jego prawdziwego powołania i otwierają mu drogę do twórczego dialogu z innymi i do komunii z Bogiem.

Następne zadanie to poszukiwanie odnowionych metod apostolatu, stosującego nowe środki audiowizualne i drukowane w katechezie, w różnorodnych dziełach wychowawczych, w przedstawianiu życia Kościoła, jego liturgii, celów, problemów, ale przede wszystkim świadectwa wiary i miłości, która go ożywia i odnawia.

W końcu musimy wziąć pod uwagę zastosowanie środków komunikacji społecznej w celu dotarcia do krajów, środowisk i osób, do których apostolat słowa nie może dotrzeć bezpośrednio z powodu szczególnych sytuacji braku kapłanów lub niemożności wypełniania tam przez Kościół jego misji w sposób wolny.

Wiemy, że te wysiłki i poszukiwania są dziś realizowane - nawet jeśli jeszcze nie w sposób wystarczający - w wielkodusznym i zgodnym dziele biskupów, kapłanów, zakonników i świeckich pełnych dobrej woli i umiejętności. Śledzimy z uwagą działalność naszej Komisji Środków Komunikacji Społecznej, Komisji Episkopatów w różnych krajach świata, międzynarodowych organizacji katolickich i katolickich profesjonalistów. Znamy trudności, jakie wszyscy oni napotykają ze względu na nowość tej dziedziny oraz z uwagi na warunki środowiska i ograniczone zasoby.

Niech do nich wszystkich i do wszystkich ludzi, którzy posługują się narzędziami komunikacji społecznej dla prawdziwego postępu rodziny ludzkiej i dla lepszego jutra świata, dotrze nasze słowo zachęty i pociechy oraz nasze specjalne Błogosławieństwo Apostolskie.

Watykan, 16 maja 1974 roku

PAWEŁ VI

Źródło:
Orędzia papieskie na światowe Dni Komunikacji Społecznej 1967 – 2002,
Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2002
tłumaczenie z języka francuskiego ks. Marek Lis
© Libreria Editrice Vaticana

Numeracja akapitów oraz pogrubienie niektórych fragmentów tekstu pochodzą od redaktorów strony.